Τη δική της οπτική γύρω από τις πολιτικές που διαμόρφωσαν την ενεργειακή κρίσιμη τετραετία 2019-2023 δίνει η πρώην γενική γραμματέας και νυν υφυπουργός στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Αλεξάνδρα Σκούκου μέσα από το βιβλίο της με τίτλο «Ενέργεια 2019-2023: Κρίσεις, Προκλήσεις, Διακρίσεις». Το βιβλίο καταγράφει με μία ενδιαφέρουσα ματιά τον σχεδιασμό, τις προκλήσεις και τις κρίσιμες ενέργειες που διαμόρφωσαν την ενεργειακή διαχείριση της χώρας στα τελευταία χρόνια.
Αυτή η περίοδος χαρακτηρίστηκε από σημαντικές προκλήσεις όπως η πανδημία και η ενεργειακή κρίση, κατά την οποία η κυβέρνηση επιδίωξε να ισορροπήσει την ενεργειακή μετάβαση, την προστασία των καταναλωτών, την εναρμόνιση με τις ευρωπαϊκές πολιτικές και την ενίσχυση της ενεργειακής ανεξαρτησίας. Η κα Σδούκου αναλύει το φάσμα των ενεργειακών τομέων, από τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, την αγορά ηλεκτρισμού, το φυσικό αέριο και τις απαραίτητες υποδομές, έως την ενεργειακή αποδοτικότητα και τις έρευνες για υδρογονάνθρακες.
Ο Γενικός Διευθυντής της Ελληνικής Επιστημονικής Ένωσης Αιολικής Ενέργειας (ΕΛΕΤΑΕΝ) Παναγιώτης Παπασταματίου σε προσωπική του ανάρτηση στο linkedin έγραψε μερικές παρατηρήσεις, συναισθήματα και σκέψεις που γεννήθηκαν κατά την ανάγνωση του βιβλίου. «Παρακολουθώ από πολύ κοντά και καθημερινά τα θέματα της ενέργειας. Το βιβλίο μου υπενθύμισε έναν κίνδυνο: ότι η καθημερινότητα μας κάνει να ξεχνάμε τι έχει γίνει ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν». Κάνοντας μάλιστα μνεία στην ίδια την υφυπουργό σημειώνει πως το βιβλίο καταθέτει όλο τον όγκο της δουλειάς, των αποφάσεων και των προσπαθειών στον ενεργειακό τομέα κατά την περίοδο 2019-2023. Ο όγκος αυτός είναι εντυπωσιακός. «Και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουν και οι πολιτικοί αντίπαλοι της κας Σδούκου διότι είναι ένα αντικειμενικό γεγονός που δεν συνδέεται με τις διαφωνίες επί της πολιτικής ή επί των αποτελεσμάτων της πολιτικής αυτής και την αξιολόγησή τους».
Αναφορικά με το πώς είναι δομημένο το περιεχόμενο ο κ. Παπασταματίου σημείωσε ότι το βιβλίο διαβάζεται είτε συνεχόμενα, είτε ανά θεματικό κεφάλαιο. Σε αυτό βοηθούν τα περιεχόμενα που είναι επαρκώς περιγραφικά. Ωστόσο, αυτό που θα ήθελε είναι να ήταν ακόμα πιο αναλυτικά, με περισσότερες από τις υπό-κεφαλίδες που υπάρχουν στο κείμενο. Το βιβλίο σου επιτρέπει να επιλέξεις πότε και πόσο χρόνο θα αφιερώσεις σε κάθε υπό-κεφάλαιο. Μπορείς σε ένα υπό-κεφάλαιο να παραμείνεις στους βασικές άξονες πολιτικής και γεγονότων, ή μπορείς να μελετήσεις εξονυχιστικά και τις αναλυτικές πληροφορίες, μέτρα και αποφάσεις που περιλαμβάνονται. Βοηθάει σε αυτό η εισαγωγή κάθε κεφαλαίου. Θα ήθελα η κάθε εισαγωγή να είναι λίγο πιο μεγάλη και να περιλαμβάνει ένα είδος πιο εκτενούς περίληψης του κάθε κεφαλαίου.
Η «διαφωνία» του κ. Παπασταματίου είναι σε ένα σημείο στην εισαγωγή. Το βιβλίο προσπαθεί να συνδυάσει τις δύο προσεγγίσεις: την πολιτική και την τεχνοκρατική. «Εγώ λέω ότι το βιβλίο είναι αμιγώς πολιτικό. Διότι έτσι πρέπει να είναι πλέον η πολιτική: εκτός από το όραμα και την ιδέα, πρέπει να περιλαμβάνει σχεδιασμό, ποσοτικούς στόχους, αριθμούς, λογοδοσία επί του συγκεκριμένου. Ό,τι δηλαδή κάνει η Αλεξάνδρα Σδούκου στο βιβλίο της και ό,τι έκανε και συνεχίζει να κάνει στη θητεία της. Μαζί με την διασφάλιση της θεσμικής συνέχειας και τις προϋποθέσεις της -πολιτική οξύνοια και θάρρος», σχολιάζει. Τέλος, αυτό που ο ίδιος ξεχώρισε είναι οι λέξεις της κας Σδούκου για τα παιδιά της και την αγωνία ισορροπίας μεταξύ δουλειάς και οικογένειας, και η ιδιαίτερη αναφορά της στις γυναίκες είναι ένα μικρό κομμάτι που ο κ. Παπασταματίου ξεχωρίζει.
Διαβάστε ακόμη
