Το φιλόδοξο σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τον περιορισμό της παγκόσμιας αποψίλωσης των δασών καθυστέρησε κατά ένα έτος λόγω της πίεσης από επιχειρήσεις, κυβερνήσεις και εσωτερικές πολιτικές αλλαγές. Το σχέδιο ανακοινώθηκε πριν από τρία χρόνια και είχε ως στόχο να σταματήσει την αποψίλωση των δασών που συνδέεται με τις εισαγωγές στην ΕΕ προϊόντων όπως ο καφές, το κακάο, η σόγια και το βόειο κρέας. Προέβλεπε ένα αυστηρό σύστημα ιχνηλασιμότητας για τα προϊόντα αυτά, με βαριές κυρώσεις για τη μη συμμόρφωση. Αυτό το επιθετικό χρονοδιάγραμμα αποδείχθηκε υπερβολικό για ορισμένους, ιδίως για τις αναπτυσσόμενες χώρες και τις επιχειρήσεις που αγωνίζονται με το υψηλό κόστος και τη γραφειοκρατία, σύμφωνα με δημοσίευμα στο Bloomberg.
Οι επιχειρήσεις υποστήριξαν ότι χρειάζονταν περισσότερο χρόνο και πόρους για να εφαρμόσουν το πολύπλοκο σύστημα ιχνηλασιμότητας. Οι αναπτυσσόμενες χώρες φοβήθηκαν ότι οι μικροκαλλιεργητές δεν θα ήταν σε θέση να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις. Στην ΕΕ, τα δεξιά κόμματα δίνουν προτεραιότητα στην ανταγωνιστικότητα και τη μείωση της γραφειοκρατίας έναντι των πράσινων πρωτοβουλιών. Η ευρύτερη πράσινη ατζέντα της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της εισφοράς στα σύνορα με τον άνθρακα, θεωρείται από ορισμένες χώρες ως «ρυθμιστικός ιμπεριαλισμός».
Η ίδια η ΕΕ δεν ήταν πλήρως προετοιμασμένη, με τις κατευθυντήριες γραμμές και ένα σύστημα πληροφόρησης να ολοκληρώνονται μόνο παράλληλα με την καθυστέρηση. Οι περιβαλλοντικές ομάδες φοβούνται ότι η καθυστέρηση υπονομεύει την αξιοπιστία της ΕΕ και αποδυναμώνει την ικανότητά της να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή. Η αβεβαιότητα παραμένει σχετικά με το μέλλον άλλων πράσινων πρωτοβουλιών στο πλαίσιο της Πράσινης Συμφωνίας της ΕΕ. Ενώ η καθυστέρηση μπορεί να κερδίσει χρόνο για τις επιχειρήσεις και τις αναπτυσσόμενες χώρες, κινδυνεύει επίσης να επιβραδύνει την παγκόσμια πρόοδο όσον αφορά την αποψίλωση των δασών.
Η ΕΕ διατηρεί τη δέσμευσή της στους στόχους για την αποψίλωση των δασών, αλλά αναγνωρίζει την ανάγκη για μια πιο πρακτική προσέγγιση. Η καθυστέρηση ενός έτους έχει ως στόχο να δώσει χρόνο στους ενδιαφερόμενους φορείς να προσαρμοστούν και να αναπτύξουν ικανότητες συμμόρφωσης. Η επιτυχία του κανονισμού εξαρτάται από την εξεύρεση ισορροπίας μεταξύ της προστασίας του περιβάλλοντος, της οικονομικής σκοπιμότητας και της παγκόσμιας συνεργασίας.
Διαβάστε ακόμη
