Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αναπτύξει δικές της υποδομές υδρογόνου και να μην αποκτήσει μια νέα εξάρτηση από εισαγωγές, όπως συνέβη στο παρελθόν με την περίπτωση του φυσικού αερίου και τη Ρωσία. Αυτό είναι το συμπέρασμα ανάλυσης που περιλαμβάνει έξι χώρες που θέλουν να μετατραπούν σε εξαγωγείς πράσινου υδρογόνου προς την Ε.Ε. και συγκεκριμένα της Χιλής, της Αιγύπτου, του Μαρόκου, της Ναμίμπιας, της Νορβηγίας και του Ομάν. Σύμφωνα με τους στόχους του σχεδίου RePowerEU η ΕΕ έχει στόχο την παραγωγή 10 εκατ. τόνων πράσινου υδρογόνου μέχρι το 2030 καθώς και την εισαγωγή άλλων 10 εκατ. τόνων από τρίτες χώρες. Όμως η ανάλυση της δεξαμενής σκέψης Transport & Environment δείχνει πως η Ευρώπη δεν πρέπει να εξαρτάται στο πράσινο υδρογόνο από, ενίοτε όχι και τόσο αξιόπιστους, διεθνείς εταίρους. Για παράδειγμα, στις έξι χώρες που μελετήθηκαν έχουν εξασφαλίσει χρηματοδότηση επενδύσεις που αντιστοιχούν μόλις στο 1% της παραγωγής των 10 εκατ. τόνων ετησίως που σχεδιάζει να εισάγει η ΕΕ. Επιπλέον σήμερα δεν υπάρχει υποδομή αγωγών για τη μεταφορά του πράσινου υδρογόνου σε μεγάλες αποστάσεις και θα χρειαστούν χρόνια (και κάποια δισεκατομμύρια) για να κατασκευαστούν. Σήμερα ο μοναδικός τρόπος μεταφοράς είναι με πλοία.
